Van Cleef & Arpels Καρφίτσα πολικής αρκούδας από λευκόχρυσο
Τι θα κάνετε την Πρωτοχρονιά; Η Λέσχη Πολικών Αρκούδων του Coney Island, που ιδρύθηκε πριν από έναν αιώνα και είναι διάσημη για τις ετήσιες βουτιές της την πρώτη Ιανουαρίου στον Ατλαντικό Ωκεανό, σας περιμένει με χαρά να συμμετάσχετε σε αυτή την έντονα μαζοχιστική δραστηριότητα. Το πάρτι ξεκινάει το πρωί στον παραλιακό πεζόδρομο και χιλιάδες άνθρωποι εμφανίζονται, αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς -γιατί να έχει πλάκα αυτό;
Ειδικά από τη στιγμή που ο χειμερινός καιρός προσφέρει τόσες άλλες αποζημιώσεις -τα περίφημα κάστανα που ψήνονται σε ανοιχτή φωτιά (Ερώτηση: Τα έχει φάει ποτέ κανείς;)- εκείνες τις μαγικές γιορτινές βιτρίνες (λιγοστεύουν! Φέρτε πίσω τα πολυκαταστήματα!)- τη δικαιολογία για να τυλιχτείτε σε σωρούς από κασμίρ και, όχι λιγότερο σημαντικό, την ευκαιρία να εκτιμήσετε τους χιονάτους φίλους μας, τις πολικές αρκούδες, οι οποίες, σε αντίθεση με εμάς, είναι ευτυχισμένες όσο ψυχρός κι αν είναι ο καιρός. Εκθαμβωτικές μέσα στην υπέροχη ζωική τους δόξα, δεν είναι ποτέ τόσο λαμπερές όσο αυτή εδώ, που αποδίδεται με φυσικά διαμάντια και πλατίνα και κρύβεται εδώ.
Κλιπ Van Cleef & Arpels “Cerf” Ελάφι
Πολύ πριν οι συζητήσεις για την διαφορετικότητα και την ενσωμάτωση αποτελέσουν κεντρικό θέμα της εθνικής συζήτησης, υπήρχε ο Rudolf. Καταφρονήθηκε και χλευάστηκε από τους συναδέλφους του ταράνδους – επειδή ήταν διαφορετικός- επειδή έλαμπε! -, αναβαθμίστηκε από τον Άγιο Βασίλη που είδε τις εσωτερικές του αρετές και τον ιδιαίτερο ρόλο που μπορούσε να παίξει.
Πόσο χρονών είναι αυτό το πολιορκημένο φανταστικό θηλαστικό. Σύμφωνα με το Smithsonian: “Ο Ρούντολφ ο τάρανδος με την κόκκινη μύτη εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1939. Όταν το πολυκατάστημα Montgomery Ward ζήτησε από έναν από τους κειμενογράφους του, τον 34χρονο Robert L. May, να δημιουργήσει μια χριστουγεννιάτικη ιστορία που το κατάστημα θα μπορούσε να μοιράσει στους αγοραστές ως διαφημιστικό τρικ… Τον πρώτο χρόνο της έκδοσης, 2,4 εκατομμύρια αντίτυπα της ιστορίας του Ρούντολφ διανεμήθηκαν από το Montgomery Ward. Ο γαμπρός του May, ο τραγουδοποιός Johnny Marks, αποφάσισε να προσαρμόσει την ιστορία του Rudolph σε τραγούδι. Η μουσική εκδοχή του Marks για το “Rudolph the Red-Nosed Reindeer” ηχογραφήθηκε από τον Gene Autry το 1949.”.
Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, πόσοι από εμάς αισθανθήκαμε αποκλεισμένοι από τα παιχνίδια των ταράνδων. Για να θριαμβεύσουμε αργότερα στη ζωή μας. Αυτό το εξαίσιο και άγρια εκκεντρικό ελάφι ξεχωρίζει πολύ από το κοινό κοπάδι. Με τον καταιγισμό από πέτρες, και αν η μύτη του δεν είναι κόκκινη, σίγουρα λάμπει. Μαζί με το υπόλοιπο σώμα του, που αποτελείται από φυσικά διαμάντια, μαύρα σπινέλια και μαργαριτάρια.
Σκουλαρίκι Chanel Comète και δαχτυλίδι Ruban
Οι γονείς μου δεν μας πήγαιναν στο Radio City Christmas Show. Δεν νομίζω ότι ήταν μόνο επειδή ήμασταν Εβραίοι, αν και φυσικά αυτό δεν βοηθούσε. Αλλά ο μπαμπάς μου, περήφανος συνδικαλιστής σκηνικών, είχε στην πραγματικότητα μια προτίμηση για υψηλότερες μορφές μαζικής ψυχαγωγίας. Ένα σόου του Σόντχαϊμ, ας πούμε, αντί για τσίρκο. Έτσι, μόνο όταν ενηλικιώθηκα και πήγα στο Radio City Show με τον Michael Musto και τη θεία του -μια γνήσια καλόγρια!- είδα τις Rockettes. Μαζί με τη συντομευμένη εκδοχή του Καρυοθραύστη, η οποία αποτελεί μέρος αυτού του υπέροχου, αναλλοίωτου θεσμού της Νέας Υόρκης.
Και ένα πράγμα είναι σίγουρο. Όσο υπέροχο κι αν είναι αυτό το αρχιτεκτονικό αριστούργημα art deco, “Όλοι γελούσαν με το Rockefeller Center, τώρα παλεύουν για να μπουν μέσα!”. έγραψε ο Ira Gershwin το 1937, πέντε χρόνια μετά τα εγκαίνιά του. Είμαστε σίγουροι ότι τα κοσμήματα Chanel που διακοσμούν αυτόν τον καρυοθραύστη θα έδειχναν πολύ καλύτερα να λάμπουν στο όμορφο δάχτυλό σας. Ή να κρέμονται από τον λοβό του αυτιού σας παρά να κοσμούν αυτόν τον ξύλινο τύπο.
Κλασικό κρεμαστό αστέρι DeBeers
Δεν έχω κάνει ποτέ σκι. Όταν ήμουν στο κολέγιο, έχω μια αμυδρή ανάμνηση ότι πέρασα το Σαββατοκύριακο σε ένα καταφύγιο κάπου στο χιονισμένο βορρά, στο Μέιν. Στο Βερμόντ. Φορούσα ένα φουσκωτό βελούδινο φόρεμα και γινόμουν ήσυχα λιώμα και δεν έβγαινα ποτέ από το κατάλυμα. Αυτή η παντελής έλλειψη αθλητικών ικανοτήτων (είμαι χάλια και στα καλοκαιρινά αθλήματα) δεν με εμπόδισε ωστόσο να γίνω λάτρης των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων, χωρίς να ντρέπομαι καθόλου να σχολιάζω αυστηρά τη μορφή και τη λειτουργία των υποψήφιων μεταλλίων από το άνετο κρησφύγετο του καναπέ μου.
Θα ήμουν ίσως πιο πρόθυμη να περπατήσω σε μια πίστα, ή τουλάχιστον να φτιάξω έναν άγγελο χιονιού στο Central Park, αν φορούσα μια διαμαντένια νιφάδα DeBeers γύρω από το λαιμό μου. Ωωω – κρύο και υγρό! Οπότε ίσως όχι.. Αλλά μια διαμαντένια νιφάδα χιονιού. Οι ίδιες οι νιφάδες, όπως τα φυσικά διαμάντια: δεν υπάρχουν δύο ακριβώς ίδιες. Θα ενίσχυε σίγουρα τον όποιο εξοπλισμό του σκιέρ θα φορούσε κανείς αυτό το χειμώνα.
David Webb Heraldic Snowflake καρφίτσα
“Είμαστε όλοι στο βούρκο, αλλά μερικοί από εμάς κοιτάζουν τα αστέρια”. Παρατήρησε ο πολύ καλός μου φίλος, ο λαμπρός Όσκαρ Ουάιλντ, το 1892. Ο καημένος ο Όσκαρ, γεννημένος τόσο πολύ πριν από την εποχή του. Τι αστέρι ήταν στη δική του σύντομη ζωή και τι αστέρι θα ήταν αν ήταν μαζί μας τώρα, περπατώντας στους ίδιους δρόμους μας, παγιδευμένος στη βρωμιά της πλέμπιας ζωής μας, αλλά κοιτάζοντας ψηλά στους ουρανούς.
Η διπλή σημασία του αστεριού δεν είναι ποτέ πιο ισχυρή από ό,τι αυτή τη χειμερινή περίοδο, φέρνοντας στο νου μας τους φωστήρες που τιμούμε. Όχι μόνο τα αστέρια της ψυχαγωγίας, αλλά και τα αστέρια της καλοσύνης, της εξυπνάδας και της γενναιοδωρίας! Εκείνα τα αφανή αστέρια που κάνουν τη δική μας ζωή πλούσια και υπέροχη. Μαζί με τα ουράνια σώματα που λάμπουν ψηλά από πάνω μας στον χειμερινό ουρανό. Θα μπορούσε κάποια λάμψη να λάμψει περισσότερο από αυτόν τον φόρο τιμής στον γαλαξία. Μια σχεδόν υπερβολικά περίτεχνη, εκπληκτική δημιουργία του David Webb που κόβει την ανάσα και επιδεικνύει διαμάντια μπριγιάν κοπής.
Πηγή: naturaldiamonds.com
