Το ντοκιμαντέρ συμμετείχε στο 24o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Όπως γράφει ο Χρήστος Παρίδης στη LiFO, ο οποίος αναζήτησε τους κινηματογραφιστές για να μιλήσει μαζί τους:
ΤA ΣΠΙΤΙΑ, ΛΕΝΕ, ΕΧΟΥΝ ΜΝΗΜΗ. Ίσως. Οι άνθρωποι, πάλι, έχουμε κατ’επιλογή. Συχνά ξεχνάμε, διαγράφουμε το παρελθόν, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Στο τελευταίο, 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έκανε πρεμιέρα ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον φιλμ με τίτλο «Δωμάτια με θέα» που το υπογράφουν δύο νέοι άνθρωποι, η Νικολέτα Παράσχη και ο Νικόλας Παπαδημητρίου. Αφορά τα παλιά εργαστήρια αργυροχρυσοχοΐας του κέντρου της Αθήνας που σταδιακά τα μετατρέπουν σε σουίτες πολυτελείας για ολιγοήμερη διαμονή. Έτσι ένας ολόκληρος κλάδος χάνει τον επαγγελματικό του χώρο, γεγονός που αποτελεί ένα δεύτερο χτύπημα μετά τη δεκάχρονη οικονομική κρίση, που έτσι κι αλλιώς τους αποδεκάτισε.
Το ντοκιμαντέρ με αφορούσε προσωπικά. Ως γιος παλιού αργυροχρυσοχόου, για ένα διάστημα έκανα το χατίρι του πατέρα μου προσπάθησα να αποκτήσω ενδιαφέρον για τη δουλειά του. Επισκεπτόμουν λοιπόν όλα αυτά τα κτίρια του ιστορικού κέντρου της Αθήνας που τώρα γίνονται ξενοδοχεία. Παρακολούθησα όλη τη φθίνουσα πορεία του συγκεκριμένου κλάδου, πάρα πολλούς να εγκαταλείπουν το επάγγελμά τους, εργαστήρια ετών να κλείνουν. Πρόσφατα επέστρεψα στο κτίριο που στέγαζε την οικογενειακή μας επιχείρηση, καθώς ένα μικρό τμήμα της εξακολουθεί να επιζεί. Τρεις χώροι όπου από παιδί μπαινόβγαινα, με παρουσία δεκάδων εργαζόμενων που αναλάμβαναν εργασίες σε τρεις διαφορετικούς ορόφους, διαπίστωσα ότι όλοι αυτοί οι χώροι έχουν γίνει δωμάτια για τουριστική εκμετάλλευση. Όπως και το υπόλοιπο κτίριο που φιλοξενούσε διάφορες βιοτεχνίες, μια κυψέλη που καθημερινά έσφυζε από ζωή. Αν με πιάνει θλίψη; Όχι ιδιαίτερα, εν μέρει γιατί δεν κατάφερα ποτέ να αγαπήσω το επάγγελμα του πατέρα μου. Αλλά και γιατί όλη η περιοχή της οδού Βαλαωρίτου στη Θεσσαλονίκη, όπου είχε το εργαστήριο, είναι πια αγνώριστη, έχει αλλάξει εντελώς ταυτότητα.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη ΕΔΩ
